Ben yalnizca derdimden anlayacak bir kisi ariyorum, tek bir kisi... Ve iste tam da onun icin yaziyorum.
Canim kari, sen varsin, biliyorum. Cok uzak bir sehirde belki ya da bir defa yüzünü görme ihtimalim hic olmasa da ve hic tanimayacak olsak da birbirimizi ben yine de senin var oldugunu ve bir yerlerde hayalime ortak oldugunu, dualarima amin dercesine yazdiklarimi okudugunu biliyorum. Zira, bence yazmak da dua etmek gibi...
Ve bizim gibilerin kitaplara sevdasi sunun icin biliyorum, zira kelamin da, kalemin de ve gönlün de sahibi olan, Oku diyor hepimize. Biz, Neyi diye bile sormaktan aciziz oysa. Ya da hadi itiraf edelim; gafiliz...
Ama mademki O, sözüne Oku diye basladi, iste onun icindir sevdamiz kitaplara...
Ama ben yine de eski bir Istanbul kiraathanesinde, tahta iskemlelere oturup da ince belliden demli caylarimizi yudumlarken dertlesip de söylemek isterdim sana bunlari...
Canim kari Sen var ol, ol ki hayalime bir sirdas olduguna inanayim.
