Bazen kötü yasanmisliklarin gecmiste kaldigini düsünür, tüm bu olanlari degistiremeyecegini anlardi. Anlamis olmasi, yeni planlar yapmasina neden olsa da basariya ulasamiyordu. Ömrümü adayacagim bir sey söyleyin bana, ugrunda ölmek dahi huzur olsun, yazmisti bir keresinde defterine.

Her seyin dogrusunu bildigini sanmak, bunlardan emin olmak bile anlamsizdi. Insanlarin bir cogu iki kere ikinin dört ettigini bir ezber sonucu ögrenmisti. Yasadiklari hayat, toplumun, ailenin onlara sundugu bir ezberin neticesiydi. Kendi fikirlerinin, kendi isteginin zamanla kayboldugu bir hayat vardi yasadiklarinda. Umut reddediyordu bu hayati, tek sorunuysa gecmisinin bir an bile pesini birakmamasiydi.

Sorumsuz babasinin sebep oldugu olay neticesinde kendini yogun bir depresyonun ortasinda bulan Duygu, icinde ki en iyiyi ararken Umut ile karsilasir. Her ikisine de sunulan yanlis hayata ragmen dogrunun pesinde birbirlerinden güc alarak yürüme istegi zamanla aska dönüsür. Duygunun babasi Cemalin verdigi kararlarin arkasinda ki kadin olan Asli ile yaptigi planlar ve karakterlerin kendi icinde ki psikolojik sorgulamalari ise olaylari icinden cikilmaz bir hale getirecek ve hepsinin icinde yaptigi ayri planlari da ortaya cikararak farkli bir sona sürükleyecektir.